Control de esfínteres
AG.- O control de esfínteres é un tema angustioso para as familias. Neste caso o importante e dar tempo aos máis pequenos e pequenas, pois trátase de que vaian adquirindo a capacidade, non é algo que se aprenda.
Cada crianza é diferente, e polo tanto, non existe un momento concreto para deixar o cueiro, pero o rango de control pode ir dende os 18 meses ata os 3 anos. É importante ter en conta que tan só é un proceso que chegará antes ou despois, cando sexan o suficientemente maduros para controlar o seu corpo. Polo xeral adoita darse cando aprenderon a camiñar con soltura e a dicir algunhas palabras.
Como facilitar o proceso? Preparación:
Falar con eles dicíndolles se fan pis ou caca no cueiro para familiarizarse cos termos.
Empregar roupa cómoda que axude á súa autonomía de subir e baixar.
Dar a posibilidade de sentar no penico ou inodoro para coller hábito, despois das comidas é bo momento. NON FORZAR!!
Non enfadarse se non quere sentarse no váter ou penico. Ter paciencia e traballalo a través de contos ou xogos.
Fomentar a rutina de ir ao baño en compañía, cos proxenitores, irmáns… pois aprenden por imitación. Establecer rutinas é importante pero tamén debemos ter en conta o ritmo de cada individuo.
Non exceder o tempo de espera sentado no váter. Felicitar polo éxito ou animar para a próxima vez.
Facelos partícipes de que baixen o pantalón, bodi e saquen o cueiro.
Ensinarlles a limparse e deixarlles que practiquen, ofrecer a nosa axuda, se o precisan.
É un bo momento deixar o cueiro, cando:
Avisa de que ten o cueiro sucio.
Avisa de que nese momento están facendo pis ou caca.
Pasan intervalos de tempo longos co cueiro seco.
Pide pis ou caca.
Algúns aspectos para ter en conta unha vez que deixen o cueiro poden ser:
- non volver a poñelo unha vez que se deixe;
- non anoxarse se lle escapa o pis ou a caca;
- ter en conta que o control de esfínteres pode durar dunha semana a un mes;
- non facer promesas nin empregar castigos.
Así pois, como vemos é un proceso no que ter paciencia é fundamental, e como din Ortega e Gasset “camiña lento, non te apures, que ao único lugar ao que tes que chegar é a ti mesmo”.
Verónica Carbajales