Dobraxe de filmes de medo

AG.- Unha actividade que adoita gustar á cativada é facer de dobradores de voces. Ao mesmo tempo poñen en práctica a lingua, interaccionan cos compañeiros e compañeiras e pasan un anaco divertido. Propóñovos que fagades na aula a dobraxe dalgunhas escenas da curtametraxe de terror ‘A Estadea’.

Como podemos facelo?

  1. Visionamos a curta enteira (15 minutos) e falamos da Santa Compaña, da Estadea e da cultura do medo en Galicia.
  2. Dividimos a aula en parellas (este ano deberán traballar distanciados/as, mais non hai problema) e a cada unha delas asignámoslle unha escena.
  3. Ensaian durante un tempo o diálogo da escena.
  4. Finalmente reproducimos as escenas sen volume para que sexa o alumnado correspondente o que lle poña voz.

Animádevos. Adoita gustarlles moito.

Velaquí os diálogos e os vídeos dalgunhas escenas:

Escena 1:

A: A ver, Xoán, pásame as lentes!

B: Queres cambiar xa de CD?

A: E logo que queres?

B: Con tal de que cambies iso, calquera cousa.

A: Ao chegar ao campamento esquécete de empregar o meu mp3.

Cando merques un gusto musical e tal, falamos.

B: Foi falar!

Escena 2 (estrada)

A: Xa che dixen que estabamos cerca do pobo

B: Mellor está caladiño, si?

B: Oíches iso?

A: Que carallo vou oír? Non amoles máis, ho! Con tanta carallada non imos chegar ata mañá.

B: Oíches? Non che cheira como a cera? Hai alguén aí? Precisamos axuda.

A: Queres calar, becerro? Así non consigues nada, joder, apura, coño.

Escena 3:

A: E aínda por riba considérase bo condutor. Pódese saber que clase de inútil non leva unha puta roda de reposto no coche?

B: E que queres que lle faga, tío? Dáse a casualidade de que fai mes e medio pinchei a roda. Non tiven tempo de comprar a roda de reposto.

A: Tempo vouche dar eu a ti. Mira, chámame á grúa, aos bombeiros, ao 061, a quen che saia da cona! Solucióname este panorama xa!

B: Merda! Non teño batería no móbil.

A: Non me toques os… Pois eu non o trouxen, tío.

B: Mira, non imos andar moi lonxe de Santeles, tío, se vamos a patas tardaremos 15 minutos ou así.

A: Deus queira que leves razón…

Escena 4:

A: Xa era hora, rapaz. Tanto se tarda en coller un pouco de auga? Onde está Sheila?

B: Non sei!

A: Pois vamos cear, que eu teño fame, veña.

B: Papá, agora no bosque… é que non o vas crer… pareceume ver xente con sudarios, unha especie de profesión… non entendo nada.

A: Así que a viches? Ti tamén podes…

B: Que é iso de que eu tamén podo? De que estás a falar?

A: Da Compaña, Roi, da Santa Compaña. Da comitiva das almas en pena.

B: Pero que estás a dicir? Papá, eu non creo en pantasmas. Esa é unha parvada.

A: Un cheiro a cera e unha pequena brisa son os sinais, Roi.

B: Un cheiro a cera…

Escena 5:

A: Quen é a Estadea?

B: O ser que preside a procesión. O portador da cruz. Contesta: ollou para ti?

A: A que vén tanto agobio?

B: Escoita, Roi, cando a Estadea se dirixe a ti é para reclamar o teu corpo. Nunca debes escoitala! Nin mirala! Ou interpoñerte no seu camiño. En último caso recorre a un obxecto sagrado e bótate ao chan, e reza.

A: Gustaríame saber que é todo isto e que tes ti que saber. Ti tamén o viches?

B: Non.

A: Entón?

B: Iso non importa agora, Roi. Cea tranquilo e vai para a cama!

Velaquí a curta A Estadea:


Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *